Drinken uit een leeg glas?

Zoals iedereen weet heb ik meer dan 1 baan, ik heb een baan waar ik mijn geld mee verdien en dat is ook een passie van mij. Mijn zusterbaan noem ik deze altijd liefkozend. En ik heb een baan als creatieve vrouw en daar hoop ik geld mee te verdienen maar ondernemen is een vak apart zullen we maar zeggen. En beide banen verdienen in mijn ogen evenveel energie en aandacht. Dan is er ook nog mijn thuisbasis, waarbij het soms veel van mij vraagt als mantelzorger voor mijn man. Dit deed ik allemaal schijnbaar moeiteloos, althans voor mijn gevoel. Want heel eerlijk, ook ik heb momenten gekend dat ik huilend vriendin opbelde dat ik er doorheen zat en dan mezelf bezwaard voelde dat ik mijn verdriet en frustraties bij haar neerlegde. Wat ervoor zorgde dat als ik dan hulp aangeboden kreeg dit afwees en het zelf ging oplossen. Dat ik nog vriendinnen heb mag een wonder heten want ik ben een lastig type hoor heb ik gemerkt. 

2 weken geleden viel ik onverwachts uit, nu ben ik echt wel eens ziek geweest maar dit was zo anders. Ik was in mijn element, druk met 100 dingen zoals altijd, naaien voor de komende sportdag van mijn werk, proberen om een opdracht voor creatief binnen te halen. Ondertussen iets uitzoeken voor mijn zusterbaan en tussendoor nog even leren voor de opleiding. En niet onbelangrijk mijn man in de gaten houden want zijn suikers waren wiebelig. En in een tijdsbestek van 3 uur had ik zoveel pijn en hoge koorts dat ik op de spoed kwam te liggen. Het eerste wat ik riep bij de huisartsenpost was, nee hoor ik kan niet naar het ziekenhuis want ik moet morgenochtend een dienst draaien, heb je geen pijnstiller. Ik werd ingestuurd en werd de volgende dag geopereerd aan een acute blindedarmontsteking. De ochtend na de operatie mocht ik gelukkig weer naar huis en ik dacht dit ga ik even doen. Heb zelfs nog mijn manager geappt, oh misschien kom ik vanavond wel even naar de BBQ van het werk. (achteraf hoorde ik dat deze hier hartelijk om gelachen heeft, gelukkig was ik onder invloed van pijn medicatie hahahahah) 

Nu bijna 2 weken later, morgen de 26ste mei is het exact 2 weken geleden en bah wat kom ik mezelf tegen. Ik merk dat ik constant op de toppen van mijn tenen loop in alles en dat ik dit ook van mezelf verwacht. Ik raak geïrriteerd van de lieve mensen om mij heen die zeggen: Talina doe even rustig aan, voel me betutteld. Want ik weet het beter.. 

Eerlijk, nee ik weet het niet beter. Ik ben aan het rennen en vraag belachelijk veel van mijn lijf. Ik wil iedereen voorzien van wat te drinken maar mijn fles is allang leeg en drink zelf ook uit een leeg glas. Ik heb aangeleerd gekregen om niet te klagen maar te dragen en om hulp vragen is onzin want je kan het net zo goed zelf doen. Dit gaat natuurlijk niet altijd en maakt je leven ook niet fijner. Dat zie ik nu ook wel in. 

Bijna 50 jaar oud ben ik nu, volgend jaar mag ik weten waar de mosterd gehaald wordt maar volgens mij heb ik nu mijn meest harde les geleerd. Ik ben niet onmisbaar en je glas moet je echt vullen voordat je eruit kan drinken of iemand anders een slokje kan geven. Hopelijk kan ik nu deze wijsheden ook echt in de praktijk brengen. En ervoor zorgen dat mijn lijf gewoon de brandstof krijgt die het nodig heeft en mijn 2 banen en mijn gezin de energieke vrouw krijgt die ze verdienen. Nee zeggen zal altijd mijn valkuil blijven, daar ben ik mij van bewust maar ooit heb ik geleerd dat als je je ergens van bewust bent dan kan je het ook veranderen. 

Creatief is dus nu bezig met allemaal oude klusjes op te ruimen, een dino voor mijn zoon afmaken bijvoorbeeld. (niet dat hij hem nu zo graag wilt hebben maar ik kan er een ander blij mee maken en het geeft mij wat te doen op de bank) En mijn zusterwerk ja in mijn hoofd heel druk mee, maar ik weet ook dat ik eerst hersteld moet zijn voordat ik weer de wijk in ren. En eerlijk, misschien ren ik wel de wijk niet in maar ga ik lopen en vind ik een andere manier om mijn zusterbaan in te vullen zonder verlies van energie maar juist weer energie eruit halen. En dat begint met het besef dat ik niet kan negeren wat allemaal uit balans is maar zorgen dat het weer in balans komt. Ach zo leer je nog eens wat.

Lieve, 

Ellen, Sabbie, Rosa, Sandra, dankjullie wel voor jullie oren en tissues en soms zelf schoppen onder de kont. Ik ga niet beloven dat ik een andere vriendin wordt want dat zou onzin zijn. Maar ik ga wel beloven dat ik eerder naar jullie ga luisteren wat mijn gezondheid betreft. 

Lieve collega's van mijn zusterbaan dank jullie wel voor jullie begrip en hulp zodat ik mag herstellen van mijzelf. 

Groetjes Creatief van Talien in rustmodus